Hz. Peygamber, insanlık tarihinin en güçlü madde ve mana inkılabını yapan, insanlığı küfür ve sapıklık bataklığından kurtararak İslam’ın yüce aydınlığına çıkaran ve alemlere rahmet olarak gönderilen (Enbiya 107) peygamberler silsilesinin son halkasıdır.

Bir Müslüman için örnek ve model insan şüphesiz Efendimiz (as)’dir. Bunu bizzat Kur’an dile getirerek şöyle der: 

         “Andolsun, Allah’ın Resülünde sizin için; Allah’a ve ahiret gününe kavuşmayı uman, Allah’ı çok zikreden kimseler için güzel bir örnek vardır. " (Ahzab 21). Bu ayet bize yol göstererek O’nun model insan, örnek insan olduğunu göstermektedir. Bu sebeple geçmişte olduğu gibi bugün de bizim için örnek insandır o. Çünkü O ,  Kur’an’ın ete kemiğe bürünmüş halidir.Yani O “Canlı Kur’an’dır”

      Hz.Aişe’ye O’unun ahlakı sorulduğunda

      -“Siz hiç Kur’an okumuyor musunuz?. O’nun ahlakı Kur’an ahlakıydı” buyurmuştur. Nitekim Kur’an “Şüphesiz sen büyük bir ahlak üzeresin (Kalem 4)” buyurmuştur. Yine Kur’an O’nu nur saçan bir kandile benzeterek “Ey Peygamber! Biz seni bir şahit, bir müjdeleyici, bir uyarıcı; Allah’ın izniyle kendi yoluna çağıran bir davetçi ve aydınlatıcı bir kandil olarak gönderdik” (Ahzab 45-46) şeklinde ferman buyurmuştur.

        Kız çocuklarının diri-diri toprağa gömüldüğü, siyah tenlilerin insan bile sayılmadığı, kadının insan yerine konmadığı o karanlık cahiliye döneminde bir güneş gibi doğarak bu cahiliye adetlerini yerle bir etmiştir. Öyle ki siyahi bir köle olan Bilal Habeşi O’nun müezzini olma şerefine nail olmuştur.O , “Eğer birisini üstün tutacak olsaydım kız çocuğunu üstün tutardım”buyurarak da kız çocuğunun, kadının İslam’daki yerini de göstermiştir. Efendimiz (as) sefere çıkarken en son kızı Fatıma ile vedalaşır,  dönünce de ilk olarak ona uğrardı. O’nun sık-sık baş vurduğu bir sevgi ifadesi ÖPMEKTİR. Kızı Fatıma’yı ve torunları Hasan ile Hüseyin’i öperlerdi.“Çocuklarınızı ÖPÜNÜZ Zira her bir öpücük için size cennette bir derece verilir “ diyen de Efendimiz (as)dir.Efendimiz (sav) bir  defasında torunu HASAN’I öptü. O sırada yanında bulunan el Akra “Benim 10 çocuğum var,onlardan hiç birini öpmedim dedi. Bunun üzerine Allah Rasulü (sav)Merhamet etmeyene merhamet edilmez buyurmuşlardır.(Buhari Edep,18).

        Yine Hz. Aişe anlatıyor:

        -Bir defasında bir adam geldi. Ya Rasulallah siz çocukları öper misiniz? Biz çocuklarımızı sevip öpmeyiz dedi.Bunun üzerine Peygamber (sav) :

         -“Allah senin kalbinden merhamet ve şefkati çekip çıkarmıştır. Ben senin için ne yapabilirim” buyurmuştur.

          O Çocukları çok severdi. Çocukla çocuk olurdu.Çocuklara selam verirdi.Hz.
 Enes anlatıyor:

         “Ben çocuklarla oynarken Rasulullah yanıma geldi ve bize selam verdi” Yine Hz. Enes şöyle der: Ona 10 sene hizmet ettim bir kerecik olsun beni azarlamadı, bana bunu niye böyle yaptın demedi.

           Evet O’nun hayatından bazı kesitler bunlar. Kur’an birçok ayetinde O’na gönderiyor bizi. Bu da gösteriyor ki Muhammed’siz bir İslam asla mümkün değildir. Dinin ana kaynağı Kur’an’dan sonra bizim için ikinci kaynak da SÜNNNETTİR. Dolayısıyla bize Kur’an yeter anlayışı topal bir anlayıştır. Maalesef “Kur’an bize yeter sünnet o kadar da önemli değil” anlayışının bir adım ötesi Kur’an’a varıp dayanmaktadır. Çünkü Kur’an’ı bize tebliğ eden O’dur. Peygamberi hafife almak Kur’an’ı da hafife almak demektir.Kur’an bize yeterse Namazın nasıl kılınacağını nerden öğreneceğiz? Öyle ya Kur’an’da bu yoktur. Namazı kafamıza göre kılabilir miyiz? Kur’an “Namaz kılınız” der ayrıntıya girmez. Ayrıntıyı da bize Efendimiz (as) anlatır. “Beni nasıl namaz kılıyor olarak gördüyseniz öyle namaz kılınız” buyurmuştur. Dolayısıyla NAMAZ formatını ashab-ı kiram ondan öğrenmiştir.

          Aslında KUR’AN’ı dikkatle okursak görürüz ki Kur’an sık-sık Hz. Peygambere gönderir bizi. Tabiri caiz ise O’na link verir.Çünkü O’nun konuştuğu da vahiydir.O arzu ve hevesinden konuşmaz.(Necm 3-4). Yine “Rasul size neyi verdiyse onu alınız size neyi nehyettiyse ondan sakınınız” (Haşr 7) diyen de Kur’an’dır. Şu ayette de Kur’an bizi O’na gönderiyor: Herhangi bir hususta anlaşmazlığa düştüğünüz takdirde, Allah’a ve ahiret gününe gerçekten inanıyorsanız, onu Allah ve Resûlüne arz edin (Nisa 59)

         Rasulullah’a uyma ile Allah’ı sevme arasında nasıl bir bağ var bakınız:

          -De ki: “Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Çünkü Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.”(Al-i İmran 31)

          Demek ki Allah’ı sevmek kuru bir iddia değil, Onun Rasulüne uyma ile mümkün olan bir amel. Rasul’ü sevmek de öyle. Ben Rasulullah’ı seviyorum demekle de Rasulullah sevilmiş olmaz.Sevmek dil ile olmaz çünkü. Sevgi gönül işidir. Dolayısıyla Rasulü sevmek O’na uymayı, O’nun sünnetini yaşamayı gerektirir. Bu gün evimizde, hanemizde, dükkanımızda bağımızda bahçemizde Rasulullah’ın kokusu var mı acaba? Hayatımızın kaçta kaçında var O? Referansımız kim? Attığımız adımdan Allah ve Rasulü razı mı değil mi.

Mesela Kainatın Efendisi (sav) “Çocuklarınız 7 yaşına geldiğinde onlara namazı emrediniz(alıştırmaya başlayınız)” buyururken Efendimizin bu fermanını hanemizde tatbik ediyor muyuz? ? Bütün bu sualleri sormalıyız kendi kendimize. Yoksa kuru kuruya ben O’nu seviyorum demekle de olmuyor

         Rasulullah’ı sevmek Rebiu’l -Evvel ayında (ki bazı yörelerde mevlüd ayı da denir) evlerde mevlüd okutmakla O’na karşı vazifemizi yapmış olmayız. Adam evinde mevlüd okutuyor ama namaz kılmıyor. Aslında Mevlüdün ne manaya geldiğini de bilmiyor. Ama adet olmuş bir kere. Çevreye ayıp olmasın mantığı ile hareket ediliyor.

            Şimdi Efendimiz’in doğumunu kutladığımız (Mevlid Kandili) bu günlerde şu soruyu soralım. Biz Rasulullah’ı ne kadar seviyoruz. Ya da O, hayatımızın kaçta kaçında söz sahibidir?

                                                      www.recepsahan.com

         Hocamızın vaazlarını her cuma canlı olarak yukarıdaki siteden izleyebilirsiniz.