Bütün varlıklar gerekli ve gayelidir. Ve hepsi de sevgiye layıktır.

Her şeyi yaratan ve yaşatan Yüce Allah olduğuna göre bütün varlıklara karşı sevgi ve saygı göstermek her insan için kutsal bir görevdir. Ancak bu sevgi Allah için olmalıdır.

Yüce yaratıcı yarattığı tüm varlıkları çok seviyor. Sevdiğini de hissettiriyor, yaşatıyor ve gösteriyor. Mesela yeryüzü bütün canlıların hayatlarını en güzel bir şekilde devam ettirebilmelerine uygun, geniş ve rızıkla dolu olarak yaratılmıştır. Bütün canlıları çifter çifter yaratmış, sevgi, şefkat ve merhamet bağları ile de birbirlerine bağlamıştır.

İşte bu sevgiden dolayı karıncalar, arılar, kuşlar, kurtlar ve diğer bütün canlılar hayatı paylaşır ve aynı hedefe doğru zevkle koşarlar. Civcivlerini korumak için tavuğu köpeğe karşı kahramanca kükreten, çocuğunun ağlamasını duyan bir anneyi gece yarısı tatlı uykusundan uyandırıp onu bağrına bastıran da sevgidir, merhamettir.

O halde, sevgi Yüce Allah tarafından bütün canlıların ruhlarına yerleştirilen bir hayat iksiridir. Yaradılışımızda var olan bu sevgiyi açığa çıkaralım.

Rabbimizi sevelim:

En başta bizi insan olarak yaratan, rızık veren ve ruhumuza sevmeyi yerleştiren Rabbimizi çok sevelim.

Peygamber Efendimizi (sav) sevelim:

Nuru ile kainatı aydınlatan, insanlığa sevgiyi öğreten ve bizi çok seven, sevgi ve şefkat Peygamberi Hazreti Muhammed Mustafa (s.a.v) i sevelim.

Ana-Babamızı sevelim:

Eğer hayatta iseler sebebi varlığımız olan, sevgi ve şefkat abidesi anamızı babamızı sevelim. Ellerini hürmetle öpüp hayır dualarını alalım. Evimizin,  yuvamızın onlar sayesinde bereketlendiğini, neşe ve huzurla dolduğunu, varlıklarından çok çok memnun olduğumuzu hal, hareket ve davranışlarımızla gösterelim. Ölmüşlerse sevgimizi Fatihalarla, Yasinlerle gönderelim.

Eşlerimizi sevelim:

Çünkü onlar en zor günlerde bile bizimle beraber olan en sadık dost, arkadaş, yar ve sevgilidirler. Bu nedenle sevilmeye layık olduklarını ve sevildiklerini senenin her günü dile getirelim.

Çocuklarımızı sevelim:

Onları sevgi ile bağrımıza basalım. Başlarını okşayıp yanaklarından öpelim. Sevgiden, şefkatten mahrum etmeyelim. Sevgiyle büyütelim. Onların Allahın bizlere birer hediyesi ve emaneti olduğunu unutmayalım.

 Akrabalarımızı sevelim:

 Akrabalık bağlarını koparmanın huzrsuzluk ve bereketsizliğe sebep olduğunu, bizi günahkâr ettiğini düşünerek bu bağı koparmayalım. Onlardan maddi ve manevi desteklerimizi esirgemeyelim.

Arkadaşlarımızı sevelim:

Dava arkadaşı, yol arkadaşı, iş arkadaşı, ev arkadaşı… Bizi yalnızlık girdabından kurtaran, yükümüzü hafifleten, aynı yöne baktığımız, aynı yolda el ele yürüdüğümüz tüm arkadaşlarımızı sevelim.

Komşularımızı sevelim:

Aynı mahalleyi aynı sokağı hatta aynı apartmanı paylaştığımız, her gün karşılaşıp göz göze geldiğimiz, ‘‘külüne bile muhtaç’’ olduğumuz komşularımızı sevelim.

Köyümüzü sevelim:

Caddelerini, sokaklarını, park ve bahçelerini beraber kullandığımız, evimizin de içinde bulunduğu şehri, kasabayı, köyü ve insanlarını da sevelim.

Vatanımızı sevelim:

Semalarını ezan seslerinin doldurduğu, her bir karış toprağında şehit kanlarının misk gibi kokusunun hissedildiği, dağlarıyla, ormanlarıyla, ırmağıyla, ecdat yadigârı camileri ve kalem gibi göklere uzanan minareleri ile bizim için dünyada ayrı bir yeri olan cennet vatanımızı sevelim.

Bütün insanları sevelim:

Aynı dünyayı paylaştığımız insanları sevelim. Yunus Emre’nin dediği gibi ‘‘Gelin tanış olalım, işi kolay kılalım, sevelim sevilelim,  bu dünya kimseye kalmaz’’ deyip, şu fani dünyada seven ve sevilen bir kişi olarak yaşayalım. Hayattan tat alalım. Yaşama sevincini hep beraber teneffüs edelim.

Fert ve cemiyetin ancak sevgi ile huzur bulacağını ve ayakta kalabileceğini unutmayalım. Çünkü sevgi hayatın ruhudur.

Sevgiye hasret kalan dünyamız bu özlemine, “Biz muhabbet fedaileriyiz, husumete vaktimiz yoktur” diyen yürekleri sevgi ile dolu iman erleri ile kavuşacaktır inşaallah.

Musa İMAMOĞLU

musa.imamoglu@gmail.com