Müttakî İnsan Mustafa KADIGOL’un Ardından

Yaklaşık on yıl önceydi. İlk umre yolculuğumuz esnasında tanımıştık Mustafa Abi ile. Sorumluluk sahibi, imanlı, ihlaslı, çalışkan, cömert ve ibadet yapmaktan büyük zevk duyan hayırsever bir iş adamıydı o.

Mustafa Abi, taklitçiliği değil, tahkiki imanı önemserdi. Çevresindekilere herkesin imanını sağlamlaştırmasının ne denli önemli olduğunu anlatırdı. Bunun da ilimle olacağına inanır ve araştırma tavsiyesinde bulunurdu. Okumayı ve tefekkürü çok severdi. Uzun uğraşlar verdikten sonra hakkın ve doğrunun bulunacağına inanırdı. Körü körüne başkalarının yanlışını savunmaktansa, emek ortaya koyduktan sonra kalbe gelen ilhamla amel etmeyi öğütlerdi. Böyle yapan bir kulun imanının kemale ereceğine inanırdı. Bu nedenledir ki tefrikaya, kutuplaşmaya ve bölücülüğe şiddetle karşıydı.

Mustafa Abi, çocuklarını büyütmüş, evlendirmiş, artık torunlarını seven güzel bir insandı. Eşiyle çok mutlu bir evliliği vardı. O, tüm insanlara iyilik yapma endişesini kalbinde taşır, ihtiyaç sahiplerini görüp gözetir, onları sevindirir, kimseyi incitmez, doğru olduğuna inandığı şeyleri ise sonuna kadar savunurdu. 

Mustafa Abi, çevresinde hayırsever bir insan olarak tanınırdı. Aza kanaat eder, lüksü ve israfı asla sevmezdi. Yemeğin tabakta bırakılmasına ve çöpe dökülmesine şiddetle karşı çıkardı. Bunu büyük bir israf olarak görür, itiraz eder, tabakta kalanları mutlaka sıyırırdı. O: “Kim bilir belki de helal lokma oradadır” derdi. Torunlarına da bu tavsiyede bulunur onlara çok güzel örnek olurdu.

Mustafa Abi, semt pazarında herkesin kolay kolay beğenmediği olgunlaşmış veya zedelenmiş meyveleri satın alır, raf ömrü nerdeyse dolmak üzere olan bu meyveleri çöpe atılmaktan kurtarırdı. O, bu duruma da çok sevinir, iyi bir iş yaptığına inanırdı.

Zamanını çok güzel kullanır asla boş şeylerle ilgilenmezdi. Onu ya nafile namaz kılarken ya Kur’an okurken ya da Allah’ı zikrederken bulurdunuz. Gönlü mescitlere bağlıydı. Camiden dışarı çıkmayı sevmezdi. Namazı cemaatle kılmak için adeta camiye koşarak giderdi.

Her yıl mutlaka Diyanet’in organizasyonunda umre yolculuğuna çıkardı. Ve giderken de pek çok insanı yanında götürür, onların bir kısmının masraflarını da cebinden karşılardı. Orada da tüm saatlerini Kâbe ve çevresinde geçirirdi. Onunla altı kez umreye gitme imkânına sahip olmuş eski bir kafile başkanı olarak bir günde tam 3 kez umre yaptığına şahit olduğumu söylemem yanlış olmayacaktır. Ayrıca Mustafa Abi, kutsal topraklarda iken gündüzlerini oruçla, gecelerini ise ibadetle geçirirdi.

Mustafa Abi, herhangi bir cemaat, tarikat veya cami derneğinin yardım talebini asla geri çevirmezdi; hepsine de elinden geldiğince yardım ederdi. Yaptığı yardımları da kimseye söylemezdi. “Rabbim biliyor ya yeter, başkasının bilmesi ihlası zedeler, gerek yok ki!” derdi. Kimseyi gücendirmez ve kapısına gelenleri asla boş çevirmezdi. Onun otuzdan fazla talebenin tüm eğitim ve öğretim masraflarını üstlendiğini duymuş ve çok mutlu olmuştum.

O, sadece yurt içindeki fakir ve kimsesizleri değil, yurt dışındaki ihtiyaç sahiplerini de düşünürdü. Mesela Mekke’nin arka sokaklarında fakirliğin kol gezdiği Afganlı mültecilerin yaşadığı mahalledeki bir okulun altı aylık ihtiyaçlarını karşılayacak bedeli bizzat benim vasıtamla ulaştırmış ve buna çok sevinmişti. 150 kadar öğrencisi ve 6 öğretmeni olan bu okula gönderdiği parayı teslim ettiğimde okulun Afganlı yöneticileri ve hocaları çok mutlu olmuşlardı. Onları sevindiren Mustafa Abi de onlarla sevinmiş, bana da hayır dua etmişti. Daha sonraları o yardımları her gittiğinde bizzat kendisinin ulaştırdığına ben şahidim. Zira o, insanları mutlu ettikçe mutlu olmasını bilen salih bir insandı. Adı geçen okul ve öğrencilerinin şimdi onun arkasından hatimler okuduğunu, ona dualar ettiğini duyduğumda ise çok mutlu oldum.

Mekke’de Mescid-i Haram’da 79 no’lu kapının girişindeki sütunlar arasında her Pazartesi ve Perşembe sofra kurdurur, bunun masraflarını kendi cebinden karşılar, Müslümanların hurma ve zemzemle iftar açmalarını sağlardı. Hz. Peygamber’in bu Sünnet’ini ihya etmenin sevabının çok olduğuna inanırdı. Her yıl Ramazan ayında aynı yerde onun iftar sofrası hep açıktı. Bu işi çok iyi organize etmişti. Bir keresinde sofra kurma işinin bir yıllık masrafını bizzat ben götürüp o işi orada deruhte eden Afganlı genç Musâ Muhammed’e teslim etmiştim. Afganlı o gencin yaptığı bu hizmetin bedelini de unutmamıştı Mustafa Abi. Ona da ilave olarak ücretini göndermişti ve iki çocuk babası fakir Muhammed’in yüzündeki o gülümseyişi ve mutluluğu unutmak mümkün mü? Eşimle beraber Mekke’nin kimsesizliğe terk edilmiş, adeta unutulmuş kenar mahallerinden birindeki Musâ Muhammed ve ailesinin kaldığı o derme çatma evi ziyaret ettiğimizde de çok mutlu olmuştu Muhammed ve eşi. İşte Mustafa Abi, tüm bu insanları mutlu etmesini bilmiş ve onların hayır dualarını almayı başarmış bir Allah dostuydu.

Mustafa Abi’nin Yüce Allah ile bağı çok sağlamdı. O’na gönülden inanır, O’nun verdiği nimetlere sonsuz şükrederdi. O şükrettikçe de kendisine verilen nimetler artardı. Kendisine verilen mal ve mülkü Allah yolunda harcamaktan asla çekinmezdi. O, bu dünyadan da nasibini unutmaz, ama yatırımını sadece ahirete yapardı.

Mustafa Abi, işlerin merkezine hep Allah’ın rızasını koyardı. Zira o, önceliklerini çok iyi tespit etmişti. Bu davranışlarıyla da çevresindeki pek çok insana iyi bir örnekti.

Mustafa Abi, her yıl ramazan ayında Türkiye’deki eşine ve dostuna mutlaka iftar açtırır, yüzlerce kişinin katıldığı iftar buluşmalarını gerçekleştirirdi. Bundan da büyük zevk ve memnuniyet duyardı. Herkese hayır dua eder ve hayır dualar almaya çalışırdı. Son derece nazik ve kibardı. Zira o Hz. Peygamber’i kendine örnek almıştı. Söyleyeceklerini kırmadan söylerdi. Birlikte umre yaptığımız emekli başmüfettiş İsmet Abi, onu bazen şakadan kızdırmak istediğinde de kızmaz, doğru bildiği şeyleri ısrarla anlatmaya devam ederdi.

Mustafa Abi, tanıdığı tanımadığı tüm çocukları sevindirmekten de hoşlanırdı. Küçük çocuklara fazla fazla bayram harçlığı verir, bu güzel âdeti yaşatır ve onların da hayır dualarını almasını bilirdi.

Mustafa Abi, sürekli Yüce Allah’a dua eder ve sadece O’ndan istenilmesini tavsiye ederdi. Mesela “Allah’ım! Seni tanımaklığımızı artır!” duasını hiç dilinden düşürmez, etrafına da sürekli bu duayı yapmalarını tavsiye ederdi. Yine şu dualar da onun dilinden hiç düşmezdi: “Allah’ım! Hâlimizi namaz hâli üzere daim eyle! Namaz hâli üzere yaşamayı nasip eyle!”, “Allah’ım! Bana vermiş olduğun tüm güzelliklerden din kardeşlerime, din kardeşlerime vermiş olduğun tüm güzelliklerden de bana ver!”, “Allah’ım! Hak ve hakikat üzere olmayı, hak ve hakikati idrak edenlerden olmayı ve hak ve hakikat üzere yaşamayı bizlere nasip eyle!” İşte bu güzel dualar, onun Yüce Allah’a nasıl derin bir sevgi ve saygıyla bağlı olduğunun apaçık bir işaretidir.

Mustafa Abi, bu yıl Nisan ayında yine umreye gitme planları yapıyordu. Ancak 28 Ocak 2014 Salı günü 69 yaşındayken aniden aramızdan ayrıldı. Sağlığı ve sıhhati gayet yerindeydi. Ancak gelin görün ki ecel yaklaşmıştı. Rabbi onu artık yanına istiyordu. Allah’tan geldiğine ve O’na döneceğine gönülden inanan bu güzel insan için de belirlenen vade dolmuş, Hz. Peygamber sevdalısı bu salih kul için vakit tamamlanmıştı.  

Bir akşam eşiyle birlikte bir dost ziyaretine gittiği esnada, yol yapım çalışmalarının devam ettiği yerden geçerken ayağının tellere takılarak düştüğünü, hastaneye kaldırıldığını, tedavisi için uğraşıldığını, ameliyata alındığını, daha sonra evine döndüğünü, ancak bir gün sonra vefat ettiğini öğrendim. Önce inanamadım, ama gerçekler ne kadar acı da olsa kabullenmek zorundaydım. Nitekim doktorlar onun için ellerinden gelen her şeyi yapmışlardı; ancak kader tecelli etmiş, Mustafa Abi kimseye yük olmadan ve fazla acılar yaşamadan çok sevdiği Rabbine kavuşmuştu. Zira o Rabbiyle kavuşacağına gönülden inanıyor, o anı bekliyor ve her zaman hazırlığını ona göre yapıyordu.

Mustafa Abi, ameliyattan çıktıktan sonra kendine gelirken “Allah Allah Allah!!!” diyerek uyanmıştı. Bu durum, onun Allah aşkının büyüklüğünün tek başına bir delili olarak gösterilebilir. Zira o, En Sevgili’yi sürekli anmayı şiar edinmiş bir gönül eriydi.

Mustafa Abi, ameliyat sonrası hiç acı hissetmediğini söylemiş, doktorlarına yaptıklarından dolayı teşekkür etmişti. O esnada bile namazlarını bırakmamış, hiç aksatmadan Rabbine kulluğa devam etmişti. Kırk altı yıllık muhterem eşi son anlarında bile onun hamde, zikre ve şükre devam ettiğini ifade etmiş, çok sevdiği çorbayı içtikten sonra nasıl Rabbine teşekkür ettiğini, arkasından da kendisinden helallik istediğini, onun da; “Ne hakkım var bey! Esas senin bize hakkın çok! Sen bize hakkını helal et! Benden yana hakkım sana helal hoş olsun!” dediğini ifade etmişti. Görüldüğü üzere Mustafa Abi, topluma her yönüyle örnek olan değerli bir eş, saygıdeğer bir baba ve sevilen bir dedeydi. Çünkü en yakınındakiler onu böyle anlatıyorlardı.

Hastanede kaldığı süre zarfında ziyaretçileri hiç eksik olmamıştı. Eşi ve dostu adeta hastaneye akın etmişler, geçmiş olsun ziyaretine koşmuşlardı. Doktorlar ve hemşireler: “Biz böyle bir hasta ziyareti görmedik; ne kadar da çok seveni varmış!” itirafında bulunmuşlardı. İşte ona olan bu ilgi ve sevgi, nasıl mükemmel bir insan olduğunun bir başka delili olarak ifade edilebilir. Mustafa Abi, başına gelen bu ani kazadan sonra gerçekleşen tedavi süreci sayesinde tüm dostları ile helalleşme imkânına sahip olmuştu. Bu da ona Yüce Allah’ın başka bir lütfu olarak değerlendirilebilir.

Ben ise onu ölümünden 25 gün önce 03.01.2014 Cuma günü evinin yanındaki Terminal Camiinde görmüştüm. Kars’tan izinli olarak gelmiştim ve o camide sohbet etmiştim; o da vaazımı dinlemişti. Namaz çıkışı kucaklaştık. “Kars’tan geldiğinde haberimiz olsun görüşelim” demişti. 1 Şubat Cumartesi akşamı tekrar geldiğimde onu ailece ziyaret etmeyi planlamıştık; ama nasip olmadı. En son 12.01.2014 Pazar günü Mevlid kandilinde onu telefonla aramış, kandilini tebrik etmiş, hayır duasını almış ve sesini duymuştum. O da bu duruma çok mutlu olmuştu.

Mustafa Abi, dininin emirlerini ciddiye almış bir insandı. Nitekim bir keresinde yanıma gelerek: “Hocam senden çok şey öğrendim. Ancak sizin “Devlet ciddiyet ister” lafınızı hiç unutamıyorum. Ben bu sözden gereken dersi çıkardım. Bana göre Rabbim de emirlerine sarılmamız, nehiylerinden sakınmamız hususunda bizden ciddiyet bekler. O günden beri ibadetlerimde ve her işimde ciddi olmaya ve yaptığım işin hakkını vermeye çalışıyorum” dedi. Nitekim ben kafile başkanı olarak bu sözümle herkesin yaptığı işi savsaklamadan ciddi bir şekilde yapmasını kast ediyor, zaman zaman umrecileri uyarıyor, konulan kurallara uymaya, kul hakkı ihlalinden sakınmaya ve kimseyi bekletmemeye dikkat çekiyordum.

“İnsanın karısı, canının yarısı!” sözümü de çok sevmişti Mustafa Abi. O da eşine çok değer verir, hanımını asla yanından ayırmaz, gittiği her yere beraberinde götürürdü. Zira Mustafa Abi, bunun da Hz. Peygamber’in bir Sünnet’i olduğuna inanırdı.

Mustafa Abi, Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından her yıl üç yüz veya beş yüz kişilik belli sayıda hac kontenjanı ayrılmasını, hacca ikinci, üçüncü veya dördüncü kez gitmek isteyenlere böyle fırsat sunulmasını, bunun kura sonucu belirlenmesini istiyordu. Çünkü kendisi de her sene bu kuraya katılmayı ve çıkarsa nafile hac yapmayı arzuluyordu; ama nasip olmadı.

Yine Mustafa Abi, Diyanet İşleri Başkanlığı, Din İşleri Yüksek Kurulu’nun daha etkin olmasını, seferîlik konusunu bir an önce karara bağlamasını, zekâtın nisabının en doğru ve anlaşılır şekilde güncellenmesini, talak ve nikâh gibi konuların daha sağlam ve anlaşılır esaslara dayandırılmasını, kafa karışıklıklarının giderilmesini ve halka doğru bilgiler verilmesini çok istiyordu. Ayrıca o, Diyanet’ten her yıl İslam âleminin aynı gün bayram yapması için daha fazla gayret göstermesini bekliyor ve bu arzusunu sürekli dile getiriyordu.

Mustafa Abi, toplumda gördüğü aksaklıkları düzeltmek için çaba sarf ediyor, elinden gelen uyarıları yapıyor, gücü yetmediğinde ise Yüce Allah’a havale ediyordu.

İşte böyle güzel bir insandı Mustafa Abi. Bu dünyada iyi bir hayat yaşadı; zira o Rabbini seviyor, salih ameller yapıyor, hayırlı işlerde acele ediyordu. Onu yakinen tanıyanlar ahirette de hoş bir hayat yaşayacağına ve cennetle ödüllendirileceğine inanıyorlar. Zira onu sevenler, gözyaşları ile uğurladılar. Isparta’da Asrî Mezarlıkta on beş yıl öncesinden hazırladığı kabrine onu saygıyla koydular. Arkasından hayır dualar ettiler; rahmetle ve minnetle yâd ettiler. “Keşke ölmeseydi, ne güzel insandı!” dediler. “Oh be! Ne iyi oldu, öldü de kurtulduk” demediler. Çünkü Mustafa Abi, örnek yaşantısıyla herkesin takdirini, sevgisini ve gönlünü kazanmış bir Allah dostuydu.

Rabbim cümlemizi böyle ihlaslı kullarından eylesin. Kederli ailesine sabırlar versin. Makamını cennet eylesin. Cennette onu Peygamber Efendimize komşu eylesin. Günahlarını af ve mağfiret eylesin. Sevdiği ve razı olduğu kullarıyla cennette buluşmayı nasip eylesin. Âmin ve’l-Hamdülillahi Rabbi’l-Âlemîn. (14.02.2014)

Yrd. Doç. Dr. Ahmet Emin SEYHAN

Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi