“Allah Beni Yaratırken Bana Mı Sordu?” Sapkınlığına Bir Cevap!

Allah Teâlâ ile kul arasındaki ilişkiyi “kral-köle ilişkisi” gibi göstermeye çalışanların yanıldıklarının en bariz ifadesi “sapkın bir kulun çok rahatlıkla yukarıdaki cümleyi kurabiliyor ve Yüce Yaratan’a meydan okuyor” olabilmesidir. Zira bir kölenin efendisine karşı yukarıdaki cümleyi kurabilmesi ve ona kafa tutabilmesi mümkün değildir. Ancak özgür bırakılan ve imtihan edilen bir insan dilerse Yüce Allah’a bu şekilde pervasızca bir soru yöneltebilir; O’na hakaret edebilir; O’nu sorgulamaya kalkabilir; şeytanca bir duruş sergileyebilir.

Görüldüğü üzere Yüce Allah, imtihanın tabiî bir gereği olarak böyle soru soran bir kuluna bile hemen müdahale etmiyor, canını almıyor ve kafasına taş yağdırmıyor. Onu özgür bırakıyor ve etraflıca düşünmesi için ona zaman tanıyor. Zira Yüce Allah’ın kendisi için belirlediği kuralları vardır ve o kurallara bizzat kendisi de uymaktadır (Yûnus, 10/19; Nahl, 16/61; Fâtır, 35/45; Fussilet, 41/45; Şûra, 42/14). Dolayısıyla Yüce Allah, hiçbir zaman ihmal etmez ama imhâl eder. Yani bütün kullarına hatalarından dönmeleri için mühlet tanır, gerçeği arayıp bulmaları için zaman verir. Ama verilen süreyi doğru dürüst kullanmayan ve küfrüne küfür katanların da (Âl-i İmrân, 3/90; Nisâ, 4/137; Maide, 5/64) yaptıklarını yanlarına bırakmayacağını bildirir. Kısaca, Yüce Allah “yarına” bırakır ama bu alçakların yaptıklarını asla “yanlarına” bırakmaz.

Böyle bir soruyu sorabilmek için bile “yaratılmış ve muhatap alınmış olmak” gerektiğini düşünmeyen bu nankör, “Allah beni neden yarattı? Ben mi imtihan olmak istedim? Bana mı sordu?” derken ne kadar da sağlıksız düşündüğünü göstermektedir. Çünkü bu adama; “İnsan olarak yaratılmak ister misin?” şeklinde bir sorunun sorulabilmesi için bile “onun yaratılmış olması” gerekir. Bunu bile düşünmekten aciz zavallının bu “kaytarma ve sorumluluktan kaçma girişimi” beyhudedir ve aptalcadır.

Zira “Hoca zor soru sordu” diyerek sınavdan kaçmaya çalışan haylaz/ tembel bir öğrenci ne kadar büyük yanlış yapmaktaysa yukarıdaki soruyu soran şahıs da aynı ölçüde büyük bir yanlış yapmaktadır. Niyeti gerçeği aramak olmayan bu kişinin saçma sapan sorular sorarak kurtulacağını zannetmesi kesinlikle doğru değildir.

“Bir ressam, yağlı boya bir tablo yaptığında ona “Neden resim yaptın?” denilmezse, aynı şekilde Yüce Yaratıcıya da “Neden beni yarattın?” denilmez. Zira yaratmak Yaratan’ın sıfatlarındandır; Yaratan olmak yaratmayı gerektirir ve aksi dahi düşünülemez.

Satanistler de aynı şekilde “İnsanın Tanrı karşısında aciz olmasından nefret ediyorum, ben dünyaya isteyerek gelmedim, ne istiyorsam onu yaparım, kimse bana karışamaz” derken aynı sapkınlığa düşmüşlerdir.

Dolayısıyla psikolojisini bozmuş, doğru inanç kalıplarından uzaklaşmış ve şeytanın oyuncağı olmuş böyle bir şahıs, “Beni neden yarattın? Yaratmasaydın! Bana mı sordun? Ben yaratılmak istemiyordum ki” diyorsa iddiasında samimi olduğunu ispat etmesi gerekir. Derhal yaşamına son vermesi ve sonuçlarına da katlanması gerekir. Yok, eğer ölümü göze alamıyor ve cehennemde ebedî azaptan korkuyorsa o zaman “inanmadım dediği halde yarım yamalak da olsa bir imanının olduğu ama niyetinin bozuk olduğu” ortaya çıkar. Dolayısıyla bu soruyu soran kişi ya iddiasını ispat edip bir an önce gereğini yapmalı ya da iyi niyetle bu soruyu soruyorsa cevabını bulmak için “yoğun çaba sarf etmeye ve şeytan ve şeytanlarını etkisiz hâle getirmeye” çalışmalıdır.

Kaldı ki, aynı kişi eğer insan olarak yaratılmamış olsaydı bu sefer kalkıp utanmadan ve sıkılmadan; “Beni neden Allah yaratmadı? Ben yaratılmak, imtihan olmak ve cenneti kazanmak isterdim. Bana sormasına gerek yoktu ki? Zaten her türlü sermaye O’na ait, her şeyi bana veren O! Ben de insan olarak yaratılmak isterdim! Bana neden bu fırsatı sunmadı? Ama bu haksızlık!” diyebilecekti.

Dolayısıyla böyle saçmalayanların sağlıksız/ eksik/ problemli düşündükleri açıktır. Böyle bir yöntemle hakikate ulaşabilmeleri de kesinlikle mümkün değildir. Bu soruyu iyi niyetle sorduktan sonra düşünen, araştıran, sorgulayan ve hidayeti samimiyetle arzulayan birisinin Yüce Allah’ı kesinlikle bulacağı; O’nu takdir edeceği ve O’na şükredeceği açıktır. Ama laf olsun diye, insanların kafalarını karıştırmak amaçlı soranların ise dalalete düşeceği, kalbinin taşlaşacağı ve inkâr, isyan, fısk, şirk ve tereddütler içinde bocalayacağı ve sonunda da cehennemi boylayacağı açıktır. Zira niyet hayır ise akıbet hayırdır. Niyet kötü ise akıbet berbattır; rezalettir; rezil ve rüsva olmaktır.

Benzer şekilde geçen günlerde bir ödül töreninde “Tanrı bizi dünyaya göndermeden önce bu dünyanın nasıl bir yer olduğuna dair bir fragman/ parça izlettirseydi, biz yine de dünyaya gelmek ve burada imtihan olmak ister miydik bilmiyorum; herhalde ben istemezdim” diyen “kendisi değil yaşı kemale ermiş” zavallı sözde sanatçının nankörlükte hiçbir sınır tanımadığı apaçık bir hakikattir. (Kanaatimizce bu şahsa böyle bir ödül vermeyi planlayan şer odakları, ondan gençlerin kafasını karıştırma amaçlı bu cümleyi kurmasını özellikle istemiş ve o da bu ödül karşılığında mezkûr talebi yerine getirmiş olmalıdır.)

Çünkü bu kuş beyinli adam yoktan var edildiğini, kendisine sayısız nimetler bahşedildiğini hiç düşünmüyor; bu dünyada insan olarak yaratılmasının aslında kendisine verilen muhteşem değerin bir göstergesi olduğunu idrak etmeye yanaşmıyor. Kendisine sayısız lütuflarda bulunan bu dünya sarayının bânisini arayıp bulmak yerine, yetmiş küsur yaşına kadar zıkkımlandıktan, “şen şakrak” bir hayat yaşadıktan, her türlü ahlaksızlığı/ şeref yoksunluğunu yaptıktan sonra hâlâ utanmadan kalkıp pervasızca böyle manipülasyon (hileli yönlendirme) kokan bir soruyu sorabiliyor.

Aslında bu sefihin kendisine şu soruyu sorması lazımdır: “Bu dünyaya insan olarak gelmek ve bundan daha güzelini kazanacağı vaadiyle imtihan olmak mı iyidir yoksa hiç yaratılmamak mı? Adam yerine konulmamak mı? Değer verilmemek mi?”

Eminin bu sefih, içinden bu soruya “Elbette insan olarak yaratılmak iyidir! Taş attım da kolum mu yoruldu! Ne emeğim var ki? İyi ki insan olarak yaratılma fırsatı bana verildi” diyordur ama vicdanının sesini dinlemeyen ve vesvâsi’l-hannâs’ın çağrılarına kulak veren bu yaratık gerçeği sesli ifade etmekten de çekiniyordur. Zira iddiasında samimi değildir. Çünkü söylediği saçmalığa kendisi bile inanmamaktadır.

Oysa şu satırların yazarına göre, insan olarak yaratılmak ve böyle bir imtihan fırsatıyla baş başa bırakılmak bile başlı başına bir onurdur, şereftir, haysiyettir; muhteşem bir imkândır/ fırsattır. Dolayısıyla beni insan olarak Yaratan Yüce Rabbime sonsuz hamd-ü senâlar ediyorum. O’na ne kadar şükretsem azdır! İyi ki beni insan olarak yarattı! O’nun huzurunda saygıyla eğiliyorum.

Yüce Allah’ın verdiği ömür sermayesiyle ticaret yapan ve ebedî bir hayatı kazanma fırsatı/ imkânı kendisine sunulan bir adamın kalkıp düşünmeden bu şekilde zırvalaması ne kadar korkunç bir şeydir!

Bu adamın hâlini şöyle bir temsil ile açıklamamız da mümkündür: Yardıma çok muhtaç olduğu bir anda kendisine yardım elini uzatan, ticaret yapması için ona borç sermaye veren bir tüccara, bütün sermayeyi yiyip bitirdikten sonra kızan, ona hakaretler yağdıran, ‘Bana neden sermaye verdin? Vermeseydin kardeşim, bana mı sordun? Zorla mı istedim, ödemiyorum işte!’ diyen bir adamın yaptığı nasıl büyük nankörlük ise bu sefihin de söylemi aynı şekilde büyük bir kadir bilmezliktir. Kaldı ki, verilen bu sermayeyi (ömrünü) batıran adam hukuken de suçludur ve cezayı hak etmektedir. Bu şekilde zırvalayarak kaytarmaya ve sorumluluklarından kaçmaya çalışması onu mazur göstermeye yetmeyecektir.

Dolayısıyla ömür sermayesini tüketerek, emanete hıyanet eden birisinin bu yaptıkları elbet yanına kâr kalmayacaktır.

Sonuç olarak, tutarsız, akıl dışı, çelişki dolu konuşan böyle bir sefih iddiasında samimiyse bunu ispat etmek zorundadır. Değilse arayıp Mevlâ’sını bulmak ve O’ndan trilyonlarca kez özür dilemek mecburiyetindedir. Aksi halde sadece kendine yazık edecek, şeytanıyla beraber cehennemi boylayacaktır. Zaten Yüce Allah, bu imtihanı çok önceden haber vermiş ve onu uyarmıştır. Bu zavallının ahiret günü;   (Enâm, 6/27), “Keşke ben Rabbime hiçbir ortak koşmamış olsaydım!” (Kehf, 18/42), “Ne olurdu ben de peygamberle beraber bir yol tutsaydım da keşke falanı dost edinmeseydim! Yazıklar olsun bana! Andolsun ki, Kur'an bana geldikten sonra beni ondan o saptırdı. Zaten şeytan, insanı (ayarttıktan sonra) yalnız ve yardımcısız bırakır” (Furkan, 25/27-29), “Keşke benimle senin aranda doğu ile batı arası kadar uzaklık olsaydı! (Şeytan! Sen) ne kötü arkadaşmışsın!” (Zuhruf, 43/38), “Hesabımın (yaptıklarımın) ne olduğunu da bilmeseydim. Keşke o (ölüm her şeyi) kesip bitirseydi (yeniden dirilmek olmasaydı), “Malım (servetim) bana hiçbir yarar sağlamadı. Saltanatım (güç ve kudretim) yok olup gitti.” (Hakka, 69/26-9), “  (Şuarâ, 26/102), “Keşke toprak olsaydım!” (Nebe, 78/40) ve “Keşke bu hayatım için önceden bir şey yapsaydım” (Fecr, 89/24) çığlıklarının/ feryatlarının hiçbir anlamı olmayacak ve onu asla kurtarmaya da yetmeyecektir. (24.04.2015)

Yrd. Doç. Dr. Ahmet Emin SEYHAN      

Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi