İnsanları Kaybetmek Değil Kazanmak Lazım!

Dünyevîleşmenin, küreselleşmenin, sosyo-kültürel değişimlerin ve çok kültürlülüğün olanca hızıyla yaşandığı günümüzde insanları küstürerek kaybetmeye değil gönüllerini fethetmeye ve İslam’a kazandırmaya ihtiyaç vardır.

Her toplumda bireylerin büyük hatalar yaparak insanlıktan uzaklaşmaları mümkün olmakla birlikte, toplumların bir bütün olarak insanlıktan çıkmaları söz konusu değildir. Zira her toplumda sayıları az da olsa iyi insanlar bulunmuştur. Bunlar insanlık dışı eylemler karşısında sessiz kalmamış, tepkilerini ortaya koymuş ve tavırlarını belirlemişlerdir.

Nitekim peygamberler de bu tür erdemli müminleri yanlarına alarak azabı hak eden o beldeden uzaklaşmışlardır.

Görüldüğü üzere her toplumda gönülleri fethedilecek insanlar vardır ve kıyamete kadar da olacaktır. Bu itibarla, bazı olumlu vasıflarından hareketle “suçlu ve günahkârların” da yeniden topluma kazandırılması ve ikna edilmesi söz konusu olabilir.

Çünkü tıp doktorları hastalıklarla mücadele ederler ama hastaya düşman olma hakları yoktur.

Güvenlik güçleri ve hukukçular suçla ve suçlularla mücadele ederler ama suçluya düşman olma hakları yoktur; sadece suçlunun hak ettiği cezayı almasını sağlarlar.

Benzer şekilde din adamları da şirk, isyan, küfür, nifak ve fısk ile mücadele ederler ama İslâm’a ve Müslümanlara savaş açmadığı sürece “müşrike, kâfire, ateiste, teiste, nihiliste, sataniste veya münafığa” kızma hakları yoktur. Doğru bilgilendirme yaparak onların veya çocuklarının gönüllerini kazanmaya çalışmak gibi önemli bir görevleri vardır. Bu bakımdan sürekli teyakkuz halinde olmayan ve dini doğru tanıtmak için çabalamayan bir ilahiyatçı/ din adamı ciddi manevî vebal altında olduğunu bilmek durumundadır.

Dolayısıyla insanları küstürmeden, kırmadan sağlam ve güvenilir dinî bilgilerle ikna etmeye çalışmak gerekir.

Bunu söylerken elbette suçluların hak ettikleri cezaya çarptırılmaları gerektiğini de savunmaktayız. Çünkü bu satırların yazarının zalimleri, kiralık katilleri, uyuşturucu baronlarını, beyaz kadın tacirlerini, çeteleri, hırsızları, mafyayı, tefecileri, bozgunculuk çıkartanları, sahte şeyhleri, sahte hocaları, ellerindeki medya gücüyle İslam’a saldıranları sevmesi, hoş görmesi veya onaylaması asla söz konusu değildir.

Nitekim kendi süflî çıkarları için büyük kitlelerin haklarını gasp edenleri, toplum yararına işlerden uzaklaşanları, fitne ve fesat çıkartanları, müminlere hile ve tuzaklar kuranları nasıl Yüce Allah ve Hz. Peygamber sevmiyorsa bizim de sevmemiz mümkün değildir.

Çünkü bu tipler, İslam düşmanlığı yapmakta, nefislerini ilah edinmekte ve günahtan dönme iradesi sergilememektedirler. Dolayısıyla bunların gönüllerini kazanmaya çalışmakla beraber İslâm’a düşmanlık edenlerle de en etkili şekilde mücadele edilmesi şarttır/ zorunluluktur. Çünkü baskı, zulüm, anarşi, fitne, kaos, kargaşa, şirk, isyan ve fıskın hakim olduğu zamanlarda bir müminin tembel tembel oturması düşünülemez. Erdemli bir mümin bir işi bitirince diğerine koyulmak ve “dinini, canını, malını, aklını ve neslini korumak” zorundadır.

Sonuç olarak, din adamları şirk, isyan, küfür ve nifakla mücadele etmek zorundadırlar. Onlar, İslâm’a ve Müslümanlara savaş açmadığı sürece “müşrike, kâfire, ateiste, teiste, agnostiğe, nihiliste veya münafığa” kızmakla meşgul olmak yerine “doğru ve güvenilir bilgilerle, ikna yöntemiyle onların gönüllerine girmeye çalışmak, düşünmelerini ve ibret almalarını sağlamak” mecburiyetindedirler. Böyle yapmayarak sadece kendi kendine söylenen, hiçbir olumlu girişimde bulunmadığı ve Müslüman olmanın sorumluluklarını yerine getirmediği halde kendisinin cennetlik olduğunu zanneden, kendisi dışındaki herkesi cehenneme dolduran ve haklı uyarılara kulak tıkayan birinin yanlış yolda olduğu açıktır. Böyle birinin utanmadan ve yüzü kızarmadan hak etmediği halde Yüce Allah’tan af, mağfiret ve rahmet talebinde bulunması bir züğürt tesellisinden başka bir şey değildir. Çünkü Allah Teâlâ, rahmetinin muhsinlerle (Yüce Allah’ı görüyormuşçasına O’na kulluk eden ve yaptığı işi mükemmel yapanlarla) beraber olacağını söylemektedir. (A’râf, 7/56. Ayrıca bkz. Bakara, 2/218) Dolayısıyla muhsin olmayı hak etmeden rahmet beklentisi içine girmek, kendi kendini aldatmaktan başka bir şey değildir. Söylemeye çalıştığımız da tam budur! (29.05.2015)

Yrd. Doç. Dr. Ahmet Emin SEYHAN      

Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi