Yaz tatili rehavetinin, kışlık kuru diri meşgalesinin, okulun açılış telaşının harmanlandığı bir sırada usulca giriverdi üç aylar hayatımıza; insanın rûhunu teskin eden, nefsine emniyet ve nihayetsiz huzur veren lezzetiyle. Sanki; Recep, šaban, Ramazan Rabbimizin sonsuz büyüklükte bir rahmet şemsiyesi! Mü’minler rahmet şemsiyesinin altında, gaflet, rehavet, cehalet imtihanlarından Hafız, Müheymin, Rakîb isimlerinin tecellileriyle korurken; Rahman, Rahim, Mü’min, Kerim, Vehhâb, Selam, Basıt, Zülcelâli vel ikrâma gark oluyor. Gafur, Gaffar, Tevvab, Afüvv esmaları temizliyor parlatıyor, ışıl ışıl...

İnsan bir an Rahman’ın dünyevi ve uhrevi ikramlarını düşünüp; nasıl şükredeceğini, Rabbine nasıl kulluk edeceğini bilemez hale düşüyor. Sonra; dünya hiç farkettirmeden sessizce sarıyor bizi, ameller, niyetler,  keşkelere dönüşüyor. Hergün nefes nefese koşturuyoruz ama bir türlü dünyanın işini bitiremiyoruz. Nasıl bir meşgale ki aklımızı, bedenimizi seve seve  ona esir ediyoruz? Sanki pis kokulu bir bataklık, insanda uğraştıkça batıyor malesef! Oysa Rabbimiz’in, o bataklıkta avucumuzun içine kadar uzattığı kurtuluş urganını tutuversek birden  pis kokulu dünya bataklığı mis kokulu cennet bahçesi olacak. Rahman (c.c.) ipine sımsıkı tutunana bir değil iki cennet vaad etmiştir üstelik!

Ne yapalım, nasıl yapalım da bu ipi sımsıkı kavrayalım? Önce; şu bitmez tükenmez “dünya işini” bir hale yola koyalım. Dünyanın işi bitmez mi? “Bitmez!” Güzel; o zaman o “bitmez” işi “bitmez amele dönüştürelim. Allah Rasulü (s.a.v) “Ameller niyetlere göredir” buyurduğuna göre, her işimizde Rahman’ın (c.c) rızasını kazanmaya, ona layıkıyla kul olabilmeye niyet edelim. Uyumak üzereyken; “Rabbim! Bana verdiğin nefis emanetini dinlendirip; sana hakkıyla kullak etmek niyetiyle uyuyorum” diyelim. Buyrun! Sabaha kadar uyuyarak amel kazandık. Temizlik yaparken “Rabbim! Sen temizsin, temizi  seversin beni de sev” deyiverelim. Belki bu sözümüz Rabbimizin sevgili kulu ediverir bizi! Ya da yemek yaparken;  “Rabbim! Senin ikram ettiğin helal rızkı senin adınla pişiriyor, senin adınla yiyiyoruz. Bundan hâsıl  olacak güçle kuvvetle sana kul olmayı nasip eyle” diyelim. İnsan Rahmana kul olabildikten sonra daha ne ister? Ya da cennet kokulu yavrularımızı öpelim, onlara gönüllerince zaman ayıralım; sünnete uymak niyetiyle! buyrun size yüz şehit sevabı! Ağzımızdan zikri, tevbe, istiğfarı da eksik etmeyelim bu arada.

Sanki, amel defterimiz nurdan bir çeyiz sandığı! Bizler de ahirete nişanlıyız, her an izdivaç gerçekleşebilir. O zaman elimizi çabuk tutalım. Rabbimiz biz kulları dünyaya salıvermiş ve arzı da hazinelerle doldurmuş taşırmış! Biz de gücümüz yettiğince dolduralım amel sandığımızı tıka basa! Tokgözlü olmayalım sakın! Hep daha, hep daha isteyelim bu konuda Rahman’a (c.c) yaklaşmaya doyulur mu? Mü’min beyler ezan sesini duyunca tüm işlerini bıraksın sahabe efendilerimiz gibi! Rabbimiz çağırıyor çünkü, evinde misafir edecek! Ev sahibi, misafirine şânına yakışır şekilde ikram edecek, bunda şüphe yok! Efendimiz (s.a) “Namaz mü’minin miracıdır” buyuruyor; “Allahu Ekber”! Bazı peygamberlerin peygamberlik makamından vazgeçip, “Sadece Muhammed (s.a) ümmetinden bir kul olabilmeyi “istemesi boşuna değil! Her secde bir münâcât, “elhamdülillah!” Bu ikram Efendimiz (s.a) ve ümmetine özel! “Rabbim, biz sana nasıl hakkıyla şükredelim?

Gelin, bu yıl ki üç ayları hayatımızın “Sıfır noktası” yapalım. “Sıfır Noktası”’ndan öncesini tevbe ile;  istiğfarla temizleyip arındıralım. “Sıfır Noktası”ndan sonrasını da amel mücevheratları ile donatalım! Bu sayede, Mahşer Günü, korkudan fazla ümitle Rahman (c.c)’ın huzuruna çıkabilir; Kevser Havuzu başında; Efendimiz’in (s.a) dünya gözüyle göremediğimiz güzeller güzeli gözlerinin içine bakıp “Esselamü Aleyküm Ya Rasûlullah” deyip, mübarek ellerinden kevser sularını içebiliriz İnşallah Teâlâ.

Yaratılmış bütün insanların önünde  hesaba çekilirken;  kendimize “Hem Muhammed (s.a) ümmetindenmiş, hem de ne günahlar işlemiş” dedirtmeyelim. Efendimizin boynunu büküp, onu incitmektense hepimiz bu canlarımızdan vazgeçelim! Vesselam.