Mekkeli gözü dönmüş müşrikler kendi içlerinden çıkan ve son peygamber olarak görevlendirilen sevgili peygamberimizi dinlemediler. O’na son din olan İslam dinini tebliğ etme imkânını vermediler. Ama dalalet bataklığında bocalayan insanlığın bu peygambere ve onun mesajlarına ihtiyacı vardı.  Bu zemini bulmak maksadıyla arayışa başlayan Allah Rasülü (sav) önce Taife gitti. Fakat Taifliler de ayaklarına kadar gelen bu büyük nimetin kıymetini bilemediler. Allahın son elçisini dinlemek şöyle dursun eziyet ettiler, hakaret ettiler.

Buna karşılık Mekkeye gelip Akabe mevkiinde sevgili peygamberimizle görüşme şerefine nail olan altı Medinelinin kalbine iman nuru düşüverdi. Ertesi yıl oniki inanmış Medineli olarak yine Akabede Nebiler nebisi Peygamberimizle buluştular. İman tazeleyip Medineye döndüler.

Medineli bu ilk iman erlerinin samimiyet ve gayretleri sayesinde inanaların sayısı her geçen gün artmaya başladı.

Sevgili Peygamberimiz risalet görevini yükleneli 12 yıl olmuştu. Allah rasülü ile görüşmek üzere bu defa Medineden 72 bahtiyar Mü’min Mekkeye geldiler. Bunları temsilen bir grup Mescid-i Haram'da amcası Hz. Abbas'la oturan Rasûl-i Ekrem Efendimizin yanına vardılar ve şu teklifte bulundular:

"Ya Resûlallah! Biz oldukça kalabalığız. Seni yanımıza almak, size yardımcı olmak, uğrunuzda canımızı fedâ etmek, şahsınızı koruduğumuz şeylerden zâtınızı da esirgeyip korumak üzere söz birliği etmiş bulunuyoruz…”

Sevgili Peygamberimiz gönülleri iman dolu bu yetmiş iki iman fedaisi ile yine Akabe mevkiinde gizlice bir araya geldi.

Resulullah (s.a.s.) Kur'an-i Kerim'den bazı ayetler okuduktan sonra şöyle buyurdular:

"Kadınlarınızı ve çocuklarınızı nasıl koruyorsanız, beni de öylece korumak üzere size elimi veriyorum"

Elini ilk uzatan, Berâ b. Ma'rur oldu. O, söyle dedi:

-Bey'at ettik ya Resulullah, seni Hak dinle gönderen Allah'a yemin ederiz ki kendimizi, çocuk ve hanımlarımızı koruduğumuz gibi seni de koruyacak ve savunacagız.

Mekkeli müşriklerin kaba ve çirkin  davranışlarına karşı Medineli bahtiyar müminlerin bu nazik ve candan teklifleri Allah rasülünü çok sevindirmişti. Nihayet hicret hazırlıkları tamamlandı ve tarihe yeni bir sayfa açacak olan yolculuk başladı. Hicret…

Mekkede başlayıp Medine de biten yolculuk sekiz gün sürdü. Sevgili peygamberimiz ve yol arkadaşı Hz. Ebubekr önce Medine yakınlarındaki Kuba köyünde konakladılar. Yüce Allahın; “ Ta ilk günden takva üzere kurulan mescit, elbette içinde namaza durmana daha uygundur. Orada temizlenmeyi seven kimseler vardır. Allah da temizlenenleri sever” (Tevbe, 107) diyerek övdüğü bu köyde Rasulullah (sav) on dört gün kaldı ve bir mescit yaparak içinde namaz kıldı.

Ve nihayet Medineye varış.

Hz. Peygamber (s.a.s)'in Medine'ye gelişi Medineli mü'minleri büyük bir sevince boğdu.
Bütün mü'minler, evlerinin damına çıkmış; gençler ve hizmetçiler yollara dökülmüşler "Yâ Rasûlallah! Yâ Muhammed! Yâ Rasûlallah!" diyerek bağırıyorlardı. (Müslim, Sahih, VIII, 237). Çocuklar ve hizmetçiler, yollarda ve damlarda "Rasûlullah geldi! Allahû ekber! Muhammed geldi! Allahû ekber! Muhammed geldi! Allahu ekber, Muhammed geldi! diyorlar, Habeşliler de, sevinçlerinden kılıç kalkan oynuyorlardı (Ebû Davud Sünen, II, 579)

Medineli her müslüman Peygamber Efendimizi kendi evinde misâfir etmeyi arzuluyor, “Ey Allah’ın Rasûlü, bize buyurunuz… “diyerek efendimizin devesini durdurmak istiyorlardı. Rasûlullah (s.a.s.) ise;
- “Siz deveyi kendi hâline bırakınız. O memurdur, emrolunduğu yere gider,” diyerek dâvet edenlerden izin istiyordu. Nihâyet efendimizi taşıyan deve, hâlen “Mescidü’n-Nebi”nin bulunduğu boş arsada çöktü, Rasûlullah (s.a.s.) inmedi. Deve kalkarak bir kaç adım gittikten sonra geri dönüp ilk çöktüğü yere yeniden çöktü, bir daha kalkmadı. Rasûlullah (s.a.s.) üzerinden inerek:
- “Akrabamızdan en yakın kimin evi?” diyerek etrâfındakilere sordu. Zeyd oğlu Hâlid:
- İşte evim, işte kapısı, buyurunuz Yâ Rasûlallâh  diyerek Rasûlullah (s.a.s.)’i dâvet etti. Peygamber Efendimiz Hz. Hâlid’in misâfiri oldu. Bu misâfirlik “Mescidü’n-Nebî”nin inşâatı tamamlanıncaya kadar 7 ay devam etti.

Sevgili peygamberimin cennet kokulu mescidini bağrında barındıran Ey nurlu şehir Medine sen ne güzelsin. Senin bu güzelliğin kıyamete kadar devam edecek. Çünkü sende güzeller güzeli peygamberim yatıyor.

Ey Allahın son elçisi sevgili peygamberim. Mübarek omuzlarında kerpiç taşıyarak yapımında bizzat çalıştığın, namaz kılıp dua ettiğin, ashabınla dertleştiğin, çok önemli kararlar aldığın, Suffa okulu ve hanei saadetlerinizin de içinde bulunduğu mescidindeyim. Burada olmak tarifi olmayan bir zevk ve mutluluk veriyor bana.

Babü’s- Selam’dan huşu ile Mescidi nebeviye giriyorum. Sükunet, huşu ve edeple yavaş yavaş yürüyorum. Bu yürüyüş bir başka. Sevgiliye, en sevgiliye doğru yürümek. Sevinç, heyecan ve gözyaşlarıyla Ona doğru yürümek ne güzel. Ve nihayet kavuşma anı. Mutluluğun doya doya yaşandığı an.

 Sevgili peygamberimin huzurundayım. Kalbim duracak gibi. Birden  Rasulullah (sav) ın ; “Bir kimse bana selam verince Allah bana ruhumu iade eder, bende o kimsenin selamını alır, ona karşılık veririm.” (Ebu Davud, Menasik, 100;1,534.) müjdesiyle ürperdim.

 Titreyen sesimle, Esselamu aleyke Ya rasulellah diyerek selamımı, tazimimi ve hürmetlerimi arzettim sevgili peygamberime.

Peygamberimi ziyaret etmek, Ona selam vermek, ümmetinden biri olduğumu yinelemek, bağlılığımı tazelemek bana mutlulukların en güzelini yaşatırken Efendimiz (sav) in;

 “Kim kabrimi ziyaret ederse ona şefaatim vacip olur.” (Beyhaki, Muhammed b.Hüseyin b.ali, es-sünenü’l Kübra,v,402)

“Kim hac yapar da ölümümden sonra kabrimi ziyaret ederse beni hayatımda ziyaret etmiş gibi olur” (Beyhaki,v, 403) müjdesini hatırladım. Tekrar Ona (sav)  ümmet olmanın derin bir zevkini tattım.

Bir adım daha ilerleyip Hz. Ebu Bekr (ra) ın mezarının karşısında durdum. Ona da: Esselamu Aleyke ya Halifete Rasulillah diyerek selam verme hazzını yaşadım. O (ra) Sağlığında hep Rasulullahın yanında olan sadık bir dosttu. En zor, en sıkıntılı günlerde hep beraber oldular. Burada da beraberler yan yana yatıyorlar. Hayatta iken ve öldükten sonra sevgiliyle beraber olmak ne güzel. Bu ne güzel bir tablo Ya Rabbi!

Bir adım daha ilerleyip Ömer ibnul Hattab (ra)ın mezarının karşısında durdum. Ona da; Esselamu Aleyke Ya Emiral Mü’minine Ömer el-Faruk diyerek selam verme mutluluğunu yaşadım. Bu günün dünyasında yaşanan haksızlıklar karşısında bu büyük insanın adaleti uygulamadaki hassasiyetini düşündüm. Derin bir ah çekerek huzurdan ayrıldım.

Şuan Ravzai Mutahharadayım yani cennet bahçesinde. Sevgili peygamberimin: “Evimle mimberimin arası cennet bahçelerinden bir baçedir, mimberim de havuzumun üzerindedir” (Buhari, Mescid’ü Mekke, Fadlü’s-salati Fi Mescid-i Mekka;11, 57) dediği cennet bahçesindeyim. Dünyada iken cennet bahçesinde olmak, cennetin kokusunu almak bir müslümanın ulaşabileceği en büyük nimet. Bana bu nimetleri yaşatan ey nurlu şehir sen ne güzelsin.

Velhasıl, bize sevgili peygamberimizi, Ensar muhacir kardeşliğini, Bedrin arslanlarını, Rasulullah efendimizin ; ““Biz Uhud’u severiz, Uhud da bizi sever!” (Buhârî, Cihâd, 71; Müslim, Hacc, 504) buyurarak muhabbetlerini dile getirdikleri Uhut’u . Uhut savaşındaki ibretlik tabloları, Hendek savaşında Rabbimin gönderdiği görünmeyen orduları, Cennet’ül Bakide yatan binlerce sahabiyi, hatırlatıp sevgimizi artıran ey nurlu şehir Medine sen ne güzelsin. Seni çok seviyoruz sevmeye devam edeceğiz inşaallah.

Musa İMAMOĞLU

musa.imamoglu@gmail.com