Valentine’s Day  nedir sizce? Bu iki kelimenin dilimize tercümesini bu günlerde ve önümüzdeki günlerde sık- sık duyacağız. Peki nedir karşılığı? Efendim tam karşılığı “Valentine Günü”. Valentine ise 1740 sene evvel ölmüş-daha doğrusu öldürülmüş- bir Hıristiyan din adamının adı. Batı medeniyetinde “hoşlanılan kişi veya sevgili” manasına gelir. Kısaca “Sevgililer Günü”nün bir diğer adı Valentine’s Day/Valentine Günü.

         Sevgililer Gününün, diğer bir ifadeyle Valentine gününün tarihi Eski Romaya kadar uzanıyor. Eski Roma'da 14 Şubat günü  Romalılar için mühim bir gündü.Zira bu gün(14 Şubat) kraliçe Juno’ya duyulan saygı ifadesi olarak tatil günüydü.Juno aynı zamanda kadınlık ve erkeklik tanrıçası olarak biliniyordu.Bir sonraki gün ise Bayramdı. Bu bayrama da Lupercalia Bayramı deniliyordu.Bu bayram Romalı gençler için önemliydi.Zira Romalı genç erkek ve bayanlar ancak bu  bayramda bir birlerini görüyor ve bir birilerinin partneri olabiliyorlardı.Kim kiminle çift olacaksa bu bayramın arefe gününde yapılan çekilişle belli oluyordu.Genç kızlar isimlerini küçük bir kağıda yazarak bir kavanoza atıyorlardı.Genç erkekler ise kavanozdaki kağıtları çekerek kağıtta ismi yazan kızla bayram müddetince beraber oluyordu.Bu beraberlikler bayram süresi dışına da taşıyor ve genellikle de evlilikle neticeleniyordu.

Bu arada o devrin imparatoru Roma’yı zalimce yönetiyordu. Orduya savaşacak asker de bulamıyordu. Ona göre bunun sebebi Romalı gençlerin evlenmeleriydi.Bunun için Roma’daki nişan ve evlilikleri yasakladı. İşte tam bu noktada asıl konumuz olan “Valentine” ismine rastlıyoruz. Valentine bu zalim imparator devrinde Roma’da yaşayan bir papazdı. İmparatorun yasağına rağmen gizlice gençleri evlendirmeye devam etti. Devam etti ama bu onun hayatına mal oldu. İmparator tarafından tutuklanıp dövülerek öldürüldü. Ve Hıristiyan şehitliğine defnedildi. Defnedildiği gün tarih 14 Şubat 270’i gösteriyordu. Bu olayın üzerinden  226 sene geçtikten  sonra 496 senesinde  Papa Gelasius  Valentine'i onurlandırmak için 14 şubat’ı “Aziz Valentine Günü” olarak ilan etti. Seneler  geçtikçe artık 14 Şubat , aşıkların birbirlerine aşk mektupları7mesajları gönderdiği bir gün haline geldi.
        

İşte Sevgililer gününün kısa hikayesi. Neresinden bakarsanız bakın bizim örf ve adetlerimiz ve dinimizle alakası yok. Bize yabancı bir adet yani. Acaba bizim gençler Sevgililer Günü kutlarken aslında Papaz Valentine Gününü kutladıklarını biliyorlar mı? Acaba bir papazın ölüm gününün kutlandığı biliniyor mu? Sen istediğin kadar bizim niyetimiz öyle değil de. Ama unutma ki o gün 14 Şubat ve bir papazın ölüm yıl dönümü. Hıristiyan vatandaşlarımız açısından problem yok. Neticede 1740 sene evvel öldürülen kişi onların din adamıdır.

 Sevgililer Günü de tıpkı yılbaşı, tıpkı Anneler Günü gibi bize yabancı. İşte “kültür istilası” bu olsa gerek. Körü körüne bir taklit. Ve tüketim çılgınlığı.Biz 14 Şubatı kutlarken birileri de köşeyi dönüyor.Hediyelik eşya ve çiçek  sektörü bu gibi günlerin çok olmasını ve çok daha katılımlı kutlamasını ister elbet. Bunun için de basın-yayın başta olmak üzere her türlü vasıtaları da kullanır. Esasen  günlerin böyle parsellenmesine de kanaatimce doğru değil.Yok anneler günüymüş,yok babalar günüymüş,yok sevgililer günüymüş,yok öğretmenler günüymüş. Anneler senede bir gün mü hatırlanır? Yok böyle bir şey. Ben sevdiğimi-eşimi-annemi senede bir kez mi seveceğim? Senede bir kez mi hatırlayacağım? Hediyeleşmek  Efendimiz’in sünneti zaten. Birilerinin  dayattığı şeyleri yapmak zorunda mıyız? Artık gençlik bunları sorgulamalı. Biz bunları sorgulamak durumundayız. Neyi niçin yapıyoruz şuurunda olarak yapılmalı. Körü körüne taklit ne kötü bir durum değil mi?

Sevgililer Günü adı altında çılgınca sorumsuzca ve edep-ahlak kaygısı duymadan  kendinden geçmeler de olayın bir başka trajik boyutu. Milli ve manevi değerlere yabancı, cinselliği, eğlence ve parayı hayat tarzı olarak görerek tamamen nefsinin kölesi olmuş bir gençlik gelecek için umut olabilir mi? Nitekim manen aç bırakılan gençlik bir suç makinesi haline geliyor. Burada bir kez daha İstanbul valimiz Muammer Güler’in şu sözünü hatırlatmak durumundayım: “Çocuklarınıza kontör yüklemek yerine değer yükleyin. Bu değerler, ahlakî, kültürel, dinî ve millî değerlerdir.”Vali Güler bunu 2006 senesinde katıldığı “Okulda Şiddet ve Madde Bağımlılığı” konulu seminerde söylüyor. Çocuğun cebine harçlık koymak, cep telefonuna kontör yüklemekle iş bitmiyor. Karnını doyurup üzerine elbise almakla da sorumluluk bitmiyor.Asıl önemli olan onu güzel terbiye ile, iyi ahlaklı dini ve milli değerlerle donatılmış bir insan olarak geleceğe hazırlamaktır.İşte o zaman geleceğimize umutla bakabiliriz.

07.02.2010