Zirvede Esen Sert Rüzgârlar ve İplik Eğiren Kadın

Zirveye ulaşan ve orada uzun yıllar başarılı hizmetler yapmayı planlayan bir lider hayatının her anında çok dikkatli olmak zorundadır. Eğer o lider, uzun uğraşlar sonucu çok önemli konumlara gelmeyi başarmışsa, etkilediği çevreler varsa, aldığı kararlar pek çok insanın hayatını ilgilendiriyorsa onun bin düşünüp bir söylemesi ve çok doğru kararlar alması gerekir. Aksi halde zirvede esen sert bir rüzgâr onun küçük hatalarını affetmeyecek, ayağını yere çok sağlam basmadığı için de aşağıya doğru yuvarlanması çok daha hızlı gerçekleşecektir. Bu itibarla, yaşadığı toplumda kanaat önderi olanların, emir ve tavsiyeleri harfiyen uygulananların, karar mekanizmalarında yer alanların, sözü sohbeti dinlenenlerin, düşünce ve fikirleriyle topluma yön verenlerin mutlaka uzun istişareler sonucu ortak aklı devreye sokarak nihai karara varmaları ve bunları söylemeleri/uygulamaları gerekir.

Zirvede olanlar veya zirveye talip olanlar bilmelidirler ki, hem şeytanlaşmış insanlar hem de içlerinde görmedikleri ama varlığını hissettikleri, fısıltılarını/vesveselerini işittikleri şeytani sesleri bir o kadar azılı, güçlü, hain ve alçaktır. Bu nedenle yüksek mevkilere gelmiş kimselerin tüm bu şeytanları yenebilmeleri için yüksek ahlâkî karaktere sahip olmaları ve İslâmî değer yargılarını içselleştirip eksiksiz uygulamaları gerekir. Çünkü böyle bir kimse nefsine ve şehvetine yenik düşmesiyle, öfkesini kontrol edememesiyle, gözünü para hırsı bürümesiyle, daha da yüksek makamlara göz dikmesiyle, haksız yere inatlaşmasıyla kendi sonunu kendisi hazırlayabilir. Bu ahlâkî zaafları nedeniyle sadece o kaybetmez, körü körüne peşinden sürüklediği kitleler de kaybeder. Bu insanların da vebalini üzerine alarak aşağıların aşağısına doğru yuvarlanır. Dolayısıyla burada bir suçlu aranacaksa, o kişi öncelikle zirveye gelmeyi başarmış, ancak daha sonra ciddi yanlışlar yapmış ve hatasında ısrar etmiş o sözde liderden başkası değildir.

Ehem ile mühimi karıştıran, pire için yorgan yakan, ayağını yorganına göre uzatmayan, Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olan, hak etmediği şeyleri göz diken, verdiği sözleri unutan, büyük laflar eden, küçük hesaplar yapan, kolayca çark eden, büyük düşündüğünü zanneden, milyonların ya da milyarların hayatını, umutlarını ve geleceklerini tehlikeye atan, ayı ile aynı yatağa girdiğini bir türlü fark edemeyen bir lider ya da yönetici zirvede esen o sert rüzgârla alaşağı olup dünyasını zindana çevirebilir, ahiretini kaybedip hüsrana uğrayanlardan olabilir.

Görüldüğü üzere bir insan yaptığı eylemlerle, niyetiyle, sözleriyle kendi kaderini kendisi şekillendirmekte, cennetini ya da cehennemini kendisi hazırlamaktadır. Dolayısıyla liderin etrafında bulunup da onu etkileyen kimselerin de güçlü bir karaktere sahip olmaları, ulvî hedeflere talip olmaları, İslam’ın izzet ve onuruna leke sürecek her türlü davranıştan kaçınmaları icap eder. Bir lider etrafına böyle kimseleri getirmiyor, yalakalarla, sahtekârlarla ve dalkavuklarla iş görüp onlarla mutlu oluyorsa, hatalarını söyleyenleri ödüllendirmek yerine “hain” ve “ajan” diye damgalıyor ve etrafından uzaklaştırıyorsa, bu sözde lider sert esen o rüzgârlara karşı en sağlam tutamaklarından birini daha kaybetmiş ve kendi çöküşünü daha da hızlandırmış olur.

Hak etmediği halde zirveye bir şekilde gelmiş ya da getirilmiş kimse, büyük hizmetler yapma fırsatını/şansını içindeki şeytânî sese yenik düşerek kaybediyor ve firavunlaşıyorsa, kendisine sunulan imkânları heba ediyorsa suçlaması gereken yalnızca kendisidir. Tarih, kendini vazgeçilmez zanneden böyle tiplere her dönemde şahitlik etmiştir ve bundan sonra da edecektir.

Kur’an-ı Kerim, dünyevi menfaatler uğruna Allah’a verdiği sözü unutan, ilkenin, hakkın ve haklının yanında değil, gücün, güçlünün ve servetin yanında yer alan kimseleri, “uzun emekler sarf ederek eğirip büktüğü ipliği küçük bir nedenden dolayı tekrar çözüp bozan/söken kadının durumuna” benzetmekte ve böyle yanlış kararlar alanlara sağlıklı tefekkür tavsiyesinde bulunmaktadır. (Nahl, 16/92)

Ancak Kur’an ile arasına manevî engeller koyan, dünyanın geçici güzelliklerine ve makamlarına aldanan, daha çok güç ve servet elde etmek isteyen, menfaatlerini önceleyen ve küçük hesaplar yapan kimselerin bu uyarıyı işitmesi ya da anlaması çok zor olmaktadır. Zira kalpler taşlaşmaya başladığı için fikirlerin/uyarıların oralarda yankı bulması giderek zorlaşmakta, hatta imkânsız hale gelmektedir. Öyleyse akıllı bir mümin zararın neresinden dönülürse kârdır diye acı bir fren yapmalı, günahlarından ve hatalarından derhal vazgeçmelidir. Bununla birlikte fâsık veya mücrimin yanlışlarını savunduğu, iyice yoldan çıktığı ve İblis gibi inatlaşarak kaybedenlerden olmaya başladığı da ayrı bir gerçektir.

Sonuç olarak, zirvede esen sert rüzgârlar, İblisleşmeye başlayanları her zaman tepetaklak etmiş ve aşağıların aşağısına yuvarlamıştır. Bundan sonra da yuvarlaması sünnetullah’ın tabiî bir sonucudur. Öyleyse herkes kendisini esfel-i sâfilîn’e götüren süreci bizzat kendisinin nasıl tetiklediğine ve olgunlaştırdığına bakmalı, suçu Allah’a havale etme kolaycılığından artık kurtulmalıdır. Böyle biri tövbeye yönelmek ve uyarılardan ders almak yerine, üstüne üstlük yanlışında hikmet aramaya başlamışsa bu kimseye söylenecek tek şey “Selam!!!”dan başka bir şey olmasa gerektir. (07.02.2014)

Yrd. Doç. Dr. Ahmet Emin SEYHAN

Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi